Hér í forgrunni má sjá glaðhlakkalegt prúðbúið par á rafskútu. 

Þetta er 102 ára gömul ljósmynd vel að merkja.

Síðan hefur auðvitað mikið vatn runnið til sjávar í menningu vorri.

Líkamsstaða náungans í bakgrunninum vinstra megin segir þó meira en mörg orð. 

Marion Stokes

Það hríslast um mann notaleg tilfinning þegar maður hugsar um allar vídeóleigurnar sem maður spólaði á milli í gamla daga. Í vesturbæ Kópavogs einum voru 5-6 leigur þar af 2 í Hamraborginni. Það þurfti töluverða fyrirhöfn og áræðni að koma sér á leigurnar á tveimur jafnfljótum, leigja spólu eða tvær, hraða sér heim, horfa á og hverfa uppnuminn inn í annarskonar heim, spóla til baka og koma sér aftur á leigurnar til að sækja sér meira heilafóður. Hver man ekki eftir költ ræmum eins og Attack of the Killer Tomatos og The Incredible Melting? Það fór dágóður tími í þetta ferli, kannski um 1.000 klst á ári eða svo. En svo liðu árin, önnur tækni tók við og allt atferli og aðgengi að heilafóðri breyttist.

En allar þessar minningar um költmyndir og sýsl með vídeóspólur blikna í samanburði við konu eina að nafni Marion Marguerite Butler (1929-2012). Hún bjó í Germantown, Philadelphia og starfaði lengstum sem bóka- og skjalavörður. Marion var með söfnunaráráttu á háu stig en eftir hana liggja 71.716 VHS- og Betamaxspólur sem geyma um 400.000 klst. af sjónvarpsefni sem hún tók samviskusamlega upp á 8 VCR-tæki heima hjá sér. Á þessum spólum má finna fréttaefni frá CNN, Fox og MSNBC sem og spjall- og skemmtiþætti eins og The Cosby Show, The Oprah Winfrey Show, Nightline og Star Trek. Hún safnaði einnig dúkkum, dúkkuhúsum, dagblöðum, tímaritum, bæklingum. Marion hélt dagbók flesta daga og átti um 40.000 bækur og 192 Macintosh tölvur. Til þess að hýsa allt þetta dót þurfti hún 9 leiguíbúðir og 3 geymslurými. Marion fjármagnaði þessa söfnunaráráttu sína m.a. með hlutabréfakaupum í Apple-tölvufyrirtækinu. Hún lést árið 2012, 83 ára að aldri.

Dómkirkjukafarinn

Undirritaður hefur löngum dáðst að mikilfenglegum byggingum og listrænu handverki. Það er enginn hörgull á musterum, píramídum og steinahringjum á jörðinni sem hafa valdið manni miklum heilabrotum í gegnum tíðina. Það er eitt að hanna og byggja mannvirki og annað að viðhalda þeim. Sú tækni sem forfeður okkar og formæður höfðu yfir að ráða er ekki endilega sú tækni sem notuð er í dag. Það sést greinilega á fornum byggingum þar sem listrænt handverk er í hávegum haft.

Á Suður-Englandi má finna eina af stærstu dómkirkjum N-Evrópu, Dómkirkju hinnar heilögu þrenningar í Winchester, Hampshire sýslu. Dómkirkjan var reist á árunum 1079-1532 með tilheyrandi breytingum og hléum og stendur enn. Það voru Normandingar sem áttu heiðurinn að hönnun og smíði þessarar dómkirkju. Hún var þó ekki reist á helgum heiðnum reit eins og svo margar aðrar kirkjubyggingar heldur í mólendi sem er auðvitað ekki ákjósanlegur staður fyrir  mannvirki af þessari stærðargráðu og þyngd.

Fimm hundruð árum eftir að smíði dómkirkjunnar lauk tók austari hlið hennar að síga svo mjög að kirkjunnar mönnum stóð ekki á sama. Vatn hafði komist í tréflekann sem dómkirkjan hvílir á og hann var farinn að rotna.

Í kjölfarið voru alls færustu sérfræðingar kvaddir til og björgunarstörf hafin í skyndi.

Þau höfðu þó þveröfug áhrif því um leið og þessir ágætu sérfræðingar grófu frá veggjum allan leir og mó sem höfðu einangrað kirkjuna í fimm hundruð ár flæddi vatn úr Itchen-á inn í grunn kirkjunnar sem aldrei fyrr.

Nú þóttu góð ráð fokdýr.     

Kemur þá til sögunnar William nokkur Walker (1869-1918) sem var mikilsvirtur kafari frá hinum konunglega breska sjóher og heljarmenni mikið. Honum var falið það starf að lappa upp á grunn kirkjunnar og það gerði hann einn síns liðs við afar krefjandi aðstæður svo ekki sé meira sagt.

William þurfti að athafna sig í svarta myrkri á 6-8 metra dýpi í hálfgerðu skólpvatni því vatnið í kirkjugrunninum hafði síast í gegnum nærliggjandi kirkjugarð. Hann vann alla virka daga á 6-7 tíma vöktum í tæp 6 ár. Um helgar hjólaði hann svo heim til fjölskyldunnar sinnar í London, um 100 km hvora leið sem er afrek út af fyrir sig.

Þegar björgunarstarfinu lauk með miklum ágætum hafði William handlangað og lagt 25.800 sementspoka, 114.900 steypublokkir og 900.000 múrsteina.

William lést árið 1918 úr spönsku veikinni.

https://www.youtube.com/watch?v=xZnMDLP-mww&t=447s